(آغاز یک شروع با نام او که هر چه هست برای اوست )

در ابتدای کلام دوست داشتم قبل از اینکه در مورد خدمتگذاری و راههای یک خدمتگذاری صادقانه صحبت کنم نگاهی بیندازم به نهج البلاغه . در میان کلامات چون مروارید امیرالمؤمنین به دنباله چیزی با عنوان خدمتگذاری گشتم .

با خود تامل کردم که در زمان حکومت ایشان که عدالت به تمام و کمال رعایت می شد مبحث خدمتگذاری نیز مانند بقیه امور در راس بوده و حائز اهمیت به همین دلیل و به همین بهانه در بین نامه ها و خطبه ها نگاهی انداختم و  چشمم به نامه 31 آن حضرت افتاد که به فرزندش امام حسن (ع) نوشته بودند .

و چه زیبا اخلاق اجتماعی را بیان کرده اند که جا دارد ابتدا بخوانید سپس تحلیل بر این نامه شود.

ایشان می فرمایند :

((به نیکی ها امر کن و خود نیکو کار باش ، و با دست و زبان بدیها را انکار کن ، و بکوش تا از بدکاران دور باشی ، و در راه خدا آنگونه که شایسته است تلاش کن ، و هرگز سرزنش ملامتگران تو را از تلاش در راه خدا باز ندارد.

برای حق در مشکلات و سختی ها شنا کن ، شناخت خود را در دین به کمال برسان ، خود را برای استقامت برابر مشکلات عادت ده ، که شکیبایی در راه حق عادتی پسندیده است ، در تمام کارهای خود را به خدا واگذار ، که  به رسیده ای ، پناهگاه مطمئن و نیرومندی رسیده ای ، در دعا با اخلاص پروردگارت را بخوان ، که بخشیدن و محروم کردن به دست اوست ، فراوان از خدا در خواست خیر و نیکی داشته باش .

وصیت مرا بدرستی دریاب ، و به سادگی از آن نگذر ، زیرا بهترین سخن آن است که سودمند باشد ، بدان عملی که سودمند نباشد ، فایده ای نخواهد داشت ، و دانشی که سزاوار یادگیری نیست سودی ندارد. ))

در این سخنان فوق العاده سودمند می توان گهرهای نابی را پیدا کرد که ما را در رسیدن به یک خدمتگذار خوب بودن و کلاً در راه رسیدن به خدمت کردن به خلق یاری دهد .

ابتدا می پردازیم به مسائل اجتماعی برای این که خدمت کنیم ابتدا باید :

*نیکو کار باشیم : به این معنی که در کلام علی (ع) آمده هم به در باطن و هم در ظاهر نه اینکه بگوییم به دیگران این کارها بد و نا درست و خود انجام دهیم، عالم بی عمل است و زنبور بی عسل ، پس بکوشیم آنچه می گوییم را عمل کنیم یاد این افتادم که یک دوستی که خاطرش برام خیلی عزیز می گفت :می بینم تو محیط کار کسانی که دم از اسلام می زنند و ادای دین داری در می آورند اما در کنار آن لقمه حرام هم هست کم کاری و چاپلوسی و خرابکاری و پشت سر این و آن زدن هم هست و می بینم کارمند ساده ی را که حتی بیش از وقت کاری باید بمونه و کار بکنه و می گویند وظیفه است و وقتی به همین افراد در مورد اضافه کاری و یا حداقل نوشتن قرار داد کاری را می گویی بحث دین به کنار میره و یک جوری حالیت می کنند که همین که هست نمی خواهی بروو.... ، نه این درست نیست .

اگر پیرو شیعه هستید و می خواهید به خلق خدمت کنید باید :

*اول خودتان را اصلاح کنید و عملتان مطابق با قولتان باشد.( من عرف نفسه فقد عرف ربه ) هر کسی خودش را شناخت خدای خویش را شناخته .

*صبر و شکیبایی: چیزی که باید در کار و امور داشته باشی چون اگه نباشه زود سرخورده می شوی شنیدی بزرگی گفته قطار تا ایستاده کسی بهش سنگ نمی زند اما وقتی حرکت می کند سنگ می خورد.

وقتی شروع می کنید حرکت کردن و قدم در حل کار خلق برداشتن صبور باش و این سنگ اندازی اذیتت نکنه اگه صبور نباشی نمی توانی دوام بیاوری چون پیروان شیطان دور و برت کم نیست.

*خود را به خدا واگذار : دیدی آدمهای که یک کار کوچک می کنند و عالم خبر دار میشه ، یادت رفته رهبرت علی (ع) نیمه شب در تاریکی که کسی نشناسدش خلق را یاری می کرد و حتی این صفت نیکوی مولایم در قران آمده

این به دلیل توکل به خداست خدا باید ببین خدا باید آگاه باشه که هر لحظه می بینه و آگاه پس کار را برای خدا انجام دهید نه برای تحسین خلق و به به و چهچه مردم.!!!
*دعا کن : ما تا گرفتار نشویم تا بیمار نشویم دعا کم می کنیم اما علی (ع) می گوید بسیار خدا را با دعا بخوان ، بخوان تا کمکت کند ، کمک کند تا بتونی خالصانه و بی ادعا خدمت گذاری بکنید .

اگر همه مردم این خصلتهای نیک را داشتن دست کسی برای یاری دراز نبود و نیاز نبود برای یک کار  اداری ده تا پارتی  راببینی و دنبال کسی بگردی که تو را از این پیچ و خم نجات بده !!!!!!!! افسوس که ما چه دور شدیم از این همه گفتار و کردار نیک که همه مصداق آن را می توان در امام علی (ع) یافت حداقل به خودم می گم ، افسوس که ساعت تأمل نمی کنی که چه کار می کنی و به کجا می روی ؟!!! اما هستند کسانی که هنوز استوار و بی مدعا خدمت گذار خلقند و آن را یک عبادت می دانند و افتخار می کنند که در بالاترین جایگاه اجتماعی هم که قرار دارند باز خدمتگذار مردمند .